Inleiding en context
Vanochtend een ´kennisparel´ waarin wordt gepleit voor een ´nieuwe maat voor het kwaad´. Dat is een wat cryptische omschrijving, maar deze dekt m.i. wel de lading. Bijgesloten discussiestuk verscheen gisteren, de eerste auteur is Lawrence W. Sherman: https://www.crim.cam.ac.uk/People/professor-lawrence-sherman, één van mijn favoriete ´praktische wetenschappers´ binnen de criminologie. Naast Sherman heeft een groot aantal andere criminologen en gepensioneerde voormalige politiebazen uit het VK hun naam op de bijdrage vermeld. Waar gaat het over? De omvang en ernst van de criminaliteit wordt in feite op basis van twee bronnen weer gegeven: de door de politie geregistreerde criminaliteit en via zogenaamde slachtofferenquêtes, waarin een steekproef van de bevolking van 15 jaar en ouder aan geeft of men het afgelopen jaar slachtoffer is geworden van verschillende typen van criminaliteit. Daarnaast is er uiteraard nog een groot aantal andere bronnen beschikbaar om uitspraken te doen over trends en omvang in ´de criminaliteit´. Het WODC heeft verleden jaar een prima overzicht van deze verschillende bronnen gemaakt: https://wodc.nl/onderzoeksdatabase/2830a-omvang-en-aard-van-de-niet-geregistreerde-criminaliteit.aspx
De auteurs van bijgesloten bijdrage pleiten voor een andere methode om de omvang en ernst van criminaliteit weer te geven, de zogenaamde Cambridge Crime Harm Index. In essentie komt het er op neer op dat deze index een berekening maakt op basis van de ernst of harm (schade / toegebracht leed) van verschillende typen delicten. Er wordt dus in feite een score gegeven aan verschillende typen van delicten. Dat is uiteraard helemaal niet nieuw. In 1964 publiceerden Marvin Wolfgang en Thorsten Sellin hun klassieker The measurement of delinquency: https://journals.sagepub.com/doi/abs/10.1177/001112876501100417?journalCode=cadc
Daarin wordt in feite op basis van publieke opinie en de strafmaat voor verschillende delicten een score gegeven om de ernst te bepalen van verschillende typen van delicten. Ik heb het boek laatst nog gelezen, een openbaring hoe weinig er in feite is veranderd in de discussie over de ´ernst van criminaliteit´. Maar goed, bijgesloten artikel is volgens mij een prima discussiestuk om een andere ´maat voor het kwaad’ te reconstrueren op basis van de Cambridge Crime Harm Index. Daar is inmiddels in onder meer in Canada, Zweden Australië en Denemarken een begin mee gemaakt om te bezien in hoeverre die index toepasbaar is in die landen. Ik ben in het bezit van die analyses, dus je kunt ze bij mij opvragen.
Bron
Sherman, Lawrence W. et al. (June 2020). How to Count Crime: the Cambridge Harm Index. Cambridge Journal of Evidence Based Policing, 3 June, pp. 1-14. https://link.springer.com/article/10.1007/s41887-020-00043-2
Samenvatting
Crime statistics require a radical transformation if they are to provide transparent information for the general public, as well as police operational decision-making. This statement provides a blueprint for such a transformation. The best way to count crime is to assign a weight to the harm caused by each crime, rather than by counting all crimes as if they were created equal. This can be done by summing up the days of imprisonment recommended by sentencing guidelines for each crime type, multiplied by the number of crimes of each type that were reported by victims or witnesses, then summing the weight across all crime types to equal total crime harm. Total harm can also be calibrated by any other democratically legitimate method of assigning harm levels for each crime category in relation to all others. Any method using sentencing guidelines based on the harm caused by an offence to victims, without regard to the offender’s prior record or other circumstances, meets the standard of the Cambridge Crime Harm Index (Sherman et al. 2016). Other methods of weighing harm for each crime can apply the same principles outlined in this statement.
By using a single sum of weighted crime harm across all crime types, for each year in each community, governments can offer the public a more reliable indicator of their safety. The Crime Harm Index (CHI) would also provide a clearer indicator by leaving out crimes not reported by the public at large, such as police-initiated investigations of human trafficking and narcotics crimes, as well as crimes such as big-store shop-theft that are detected by a company’s security staff. The clarity comes by separate reporting of proactive investigations that measure of varying levels of investment in detections rather than actual crime levels. A CHI also leaves out crimes reported in the current year but which occurred in a prior year—because the existing system of counting crimes when they are reported but years after they occurred distorts the measurement of current public safety for which police are held accountable.
The single CHI sum also lends clarity to other relevant indicators, such as the “detection” rate, which currently treats all crimes as created equal. It allows police to invest scarce resources in proportion to the harm of each offence type, by showing the public the proportion of all harm for which police bring offenders to justice. A Harm Detection Fraction (HDF) would use CHI to give the fact that over two-thirds (67%) of murders are detected far more weight than the low detection rate for vandalism (Office of National Statistics 2019). Similarly, a Proactive Policing Index (PPI) would use the CHI to give credit—instead of blame—to police for detecting hidden slavery and organized crime. The annual national and local crime reports recommended by this Consensus Statement are comprised of these seven statistical series to be calculated consistently from each year to the next:
A Crime Harm Index (CHI) for crimes against victims in the current year.
Crime counts by all crime categories, used to calculate the CHI.
A Historic Offences Index (HOCHI), a CHI for crime occurring in prior years.
A Proactive Policing Index (PPI), weighted by crime type as for the CHI.
A Company-Detected Crime Harm Index (CDCHI), also weighted by CHI.
A Harm Detection Fraction (HDF), which is the proportion of CHI with police detections.
Detection rates per 100 by all crime categories, used to calculate the HDF.
This system would give the public a reliable and realistic assessment of trends, patterns and differences in public safety. It would also give police a proportionate system of incentives to manage demands for their services with a clear focus on cutting the harm from crime, and not just the high volume of low-harm crimes counted equally. It offers a “bottom-line” for crime, like the profits of a business: a clear metric that untangles the current confusion about what the profusion of crime statistics really means for the general public.
Afsluitend
Nou, wie weet of de voorgestelde meetmethode om de werkelijke ´maat voor het kwaad´ voor de omvang en ernst van de criminaliteit in Nederland ook toe te passen zal plaats vinden. Vanuit de politie lijkt mij dit werkelijk een uitdaging. Maar ook vanuit het ministerie van Justitie en Veiligheid zou er serieus studie van gemaakt kunnen worden. Ik ben benieuwd of deze ´kennisparel´ daartoe aanleiding kan geven. Mij lijkt het zeer de moeite waard.