Inleiding en context
Goede morgen beste mensen, het is alweer dinsdag 24 oktober 2023. Om iedereen een beetje hoop te bieden in deze barre tijd een positief liedje: https://www.youtube.com/watch?v=L5jI9I03q8E Vandaag een heldere ´kennisparel´ waarin uiteen wordt gezet hoe interventies jongeren helpen te stoppen met het plegen van strafbare feiten (´desistance´). Ook wordt samengevat hoe jongeren ondersteund kunnen worden met het tegengaan van (sociale) tegenslagen in het leven en hoe om te gaan met trauma. Vanuit de beschikbare praktijk en beschikbare kennis wordt ook ingegaan hoe jongeren in staat kunnen worden gesteld om aan hun pro-sociale doelen en gedrag te werken.
Eerder verstuurde ik deze twee ´kennisparels´ over trauma´s en traumaverwerking onder jongeren en jong volwassenen in relatie tot delinquent gedrag: nummers 585 en 124, te downloaden vanaf: https://prohic.nl/de-parels-van-jaap-de-waard/ Bijgesloten ´kennisparel´ is trouwens uitgegeven door de inspectie reclassering in Engeland en Wales. Graag verwijs ik de geïnteresseerde ´kennisparellezer´ naar de site van die inspectie en dan vooral daar waar zeer handzame en overzichtelijke publicaties zijn te vinden over werkzame interventies gericht op jongeren en reclassenten: https://www.justiceinspectorates.gov.uk/hmiprobation/research/ Op naar de ´kennisparel´ van vandaag.
Bron
Evans, Jonathan, Tricia Skuse, Dusty Kennedy & Jonny Matthew (September 2023). Desistance, adversity and trauma: Implications for practice with children and young people in conflict with the law. Manchester: HM Inspectorate of Probation, 20 pp. https://www.justiceinspectorates.gov.uk/hmiprobation/wp-content/uploads/sites/5/2023/09/Academic-Insights-Desistance-adversity-and-trauma-Implications-for-practice-with-children-and-young-people-in-conflict-with-the-law-.pdf
Summary
The main point that emerges from this report of desistance, adversity and trauma-informed practice is that a twin-track approach is required:
• firstly, there is need to engage with children and young people as unique individuals
• secondly, practitioners and their agencies should also engage proactively with the wider social contexts that shape the lives and experiences of young people.
Failure to appropriately balance a psychological and sociological approach to helping children and young people risks preventing them achieve a balanced and contented life. It also risks denying them equality of access to vital support. Assuming that poor outcomes are exclusively a result of economic, social and structural inequalities underplays the barriers to achievement that direct interpersonal abuse or neglect create for people, both rich and poor. Equally, assuming that helping individuals recover from trauma is the sole key to future wellbeing and pro-social integration ignores the devastating impact of factors far beyond the control of both client and practitioner, such as poverty, sexism and racism.
In terms of individual one-to-one practice, there is need to take a developmentally-informed approach that is ACEs- and trauma-aware. Such work should also involve helping young people to develop a sense of their own interpretations and narratives about what has already happened in their lives. This work can help empower them to take ownership of their personal agency and make positive plans for the future. As has been noted, social workers already undertake Life Story and Life History Work with care-experienced children, so those skills should also exist in many YJSs. Pre-sentence report authors also have an important role to play in representing in their court reports the desistance narratives and journeys of individual children.
In terms of addressing the social factors of desistance and ACEs, there is an urgent need to engage with the wider social context and social systems inhabited by young people. Child neglect takes many forms and includes those families who, because of low income, struggle to provide a regular healthy diet for their children, which in turn impairs their development. Although it is governments that have the main responsibility for the wellbeing of its citizens, which of course includes children, there is a professional responsibility to ensure we exercise our collective duty of care to address such social injustices. We should not only ‘acknowledge structural barriers’ , but take active steps to remove them. In this area, we can follow the examples of the anti-poverty strategies being pioneered by the social work profession.
In the youth justice and probation sectors, it is incumbent upon us to develop local poverty-aware practice strategies. Such workstreams could include:
• systematic assessments of the finances of young people (and, where appropriate, their families) followed by income maintenance and maximisation plans
• access to specialist advocacy services
• targeted youth and community development projects in deprived neighbourhoods
• regular reviews and training on how poverty and other forms of discrimination are represented in assessments and pre-sentence reports
• how best to remove the obdurate barriers to housing, education, training (including local authority apprenticeships) and employment that have been erected as a direct result of young people’s criminal records and enhanced criminal record checks.
The implications for practice sketched out here require further detailed work and will not be straightforward to apply in practice. That said, practitioners have a history of resourceful and creative initiatives. The future is therefore not without hope.
Afsluitend
Systematische reviews tonen aan dat de samenhang tussen trauma en delinquent gedrag significant is. Onderzoek verricht in 13 landen, waaronder Nederland toont het volgende aan. De 124 geanalyseerde onderzoeken laten zien dat jongeren die ten minste één ongunstige traumatische gebeurtenis mee maken meer dan 12 keer een grotere kans maken om met het formele justitiële systeem in aanraking te komen versus betrokken jongeren die geen traumatische gebeurtenis hebben meegemaakt: https://journals.sagepub.com/doi/10.1177/1524838018795269
Ongunstige ervaringen uit de kindertijd hebben dus significante nadelige gevolgen voor de ontwikkeling van criminaliteit en recidive onder jongeren. Deze vaak traumatische gebeurtenissen doen zich voor in de kindertijd vanaf de geboorte tot de leeftijd van 17 jaar. Het betreft de volgende tien negatieve ervaringen: emotioneel, fysiek of seksueel misbruik; emotionele of fysieke verwaarlozing; getuige geweest van huiselijk geweld; drugsmisbruik of geestelijke gezondheidsproblemen; scheiding van de ouders of vechtscheiding; gevangenisstraf / opsluiting van een lid van het huishouden.
De algemene significante associatie tussen traumatische ervaringen en recidive heeft belangrijke implicaties voor het jeugdstrafrechtbeleid. Ten eerste bevestigt de significante impact hiervan op recidive opnieuw het belang van screening op jeugdtrauma’s in jeugdstrafzaken en ten tweede voor het toepassen van evidence based interventies. De bestaande kennis kan hierbij een oplossende rol spelen, lees de bijgesloten ´kennisparel´ van vandaag maar eens.