Inleiding en context

Woensdagochtend 30 september 2020. Tja, de nieuwe werkelijkheid van het thuiswerken zal voor een groot gedeelte van de Nederlandse beroepsbevolking voorlopig een voldongen feit blijven. Mijn ervaring is dat die situatie de kans biedt om meer kennis tot je te nemen. Maak van deze opgedrongen situatie dus gebruik om je kennisniveau op een hoger peil te brengen. Vandaar deze nieuwe ´kennisparel´ die vandaag gaat over karakteristieken van effectieve interventies en programma´s gericht op het terugdringen van recidive en delicten bij jeugdige daders. Het betreft een zeer recent verschenen onderzoeksynthese die op basis van 44 gedegen studies een oordeel geeft over de effectiviteit van een groot aantal justitiële interventies.

Hierbij wordt vooral aandacht geschonken aan de praktische en theoretische zaken die komen kijken bij de implementatie van die verschillende interventies. Telkens blijkt opnieuw dat die implementatiefase vaak een zogenaamde bottleneck is bij de effectieve uitvoering van allerhande interventies. Eerder maakte ik onderstaande dia waarin de meest belangrijke uitkomsten van ruim 500 studies gericht op recidivereductie zijn samengevat. Op basis van die analyse blijkt dat er nog veel gewonnen kan worden bij het terugdringen van recidive wanneer een meer effectieve implementatiefase wordt bereikt.

Vandaag dus een bijgesloten onderzoeksynthese waarin vooral de aandacht uitgaat naar die implementatiefase en de gemeenschappelijke factoren hierin die bijdragen aan een ophoging van recidivepreventie. in de beschikbare conceptuele modellen rond criminaliteitspreventie wordt dit type van preventie ook wel tertiair dadergerichte preventie genoemd: https://www.researchgate.net/publication/287994211_A_two-dimensional_typology_of_crime_prevention_projects_With_a_bibliography

Bron

Pooley, Kamarah (September 2020). What are the characteristics of effective youth offender programs?. Canberra: Australian Institute of Criminology, September 2020, 22 pp. https://www.aic.gov.au/sites/default/files/2020-09/ti604_what_are_the_characteristics_of_effective_youth_offender_programs.pdf

Samenvatting

There is a growing body of literature concerned with ‘what works’ in reducing youth reoffending. This literature aims to identify approaches, programs, interventions or elements thereof that are empirically associated with reductions in criminal behaviour. While there is a considerable amount of information on various approaches and programs, there is very little support for practitioners on how to design, deliver and implement programs that are likely to be effective in reducing reoffending. When evidence-based interventions are replicated at a local level, they may be altered to best fit local conditions. Although these changes may be necessary, they can reduce the effectiveness of the intervention.

While there is a strong consensus within the literature that no one intervention will work for all young offenders in all contexts, there are common features of effective programs that are consistently associated with reductions in reoffending. Identifying and describing these program components would make a valuable contribution to our understanding of how to make sure new and existing youth offender programs align with evidence-based principles of program design, delivery and implementation.

This is particularly important when developing new responses to youth offending, including for emerging crime problems and trends. In the absence of a strong evidence base to guide policymakers and practitioners in the selection of initiatives to reduce reoffending, having a baseline against which the development of new programs can be benchmarked is important. This systematic review consolidates the findings from recent research to identify the common components of effective tertiary youth offender programs relating to design, delivery and implementation. The review addresses the research questions:

• What are the design, delivery and implementation characteristics of tertiary prevention programs that have been associated with reductions in reoffending among young people?
• How can these program components be applied to enhance the effectiveness of tertiary programs targeted at young offenders?

In this paper, ‘program’ will be used to refer to youth offender programs implemented to reduce reoffending among young people who have come into contact with the juvenile or criminal justice system, and ‘components’ to the design, delivery and implementation characteristics of these programs.

This study identified nine components of effective programs that are supported by evidence. These components were empirically associated with program effectiveness by methodologically diverse studies conducted in various contexts, suggesting they reveal broad, overarching principles to guide the design, delivery and implementation of youth offender programs. The program components are inter-related. Considered collectively, the findings suggest that tertiary youth offender programs are most effective when they are implemented as intended, and are underpinned by a clearly articulated and evidence-based theory of change. This theory of change helps program designers identify how a program will reduce reoffending behaviours, and the mechanisms underlying this change. However, the way in which the program is delivered should be flexible enough to meet the individual needs and circumstances of the young people involved.

Afsluitend

Ik zou zeggen goed nieuws van het onderzoekfront. Het blijkt dat er wel degelijk succes kan worden geboekt bij het terugdringen van recidive bij jonge daders. Bijgesloten onderzoeksynthese geeft daarover de nodige evidentie, oftewel ´evidence based practices and policies´. En dat is precies waar onder meer het ministerie van Justitie & Veiligheid de mond vol van heeft. Volop kansen dus om deze ´kennisambitie´ in beleid en praktijk daadwerkelijk vorm te geven.

Uit de beschikbare kennis blijkt dat er een aantal kenmerken is aan te wijzen dat bepalend is voor de mate van effectiviteit (lees: recidivereductie) van interventies. Naarmate de interventie zich verder verwijderd van het concrete gedrag en de condities waaronder dat gedrag optreedt, neemt het effect af. Uiteraard is delinquent gedrag persoonsgebonden. Maar het gedrag wordt vaak versterkt door de sociale context, die vaak criminogeen van aard is. Wanneer die sociale context geen aandacht krijgt treedt er een verarming op van de te bereiken effecten. De werkzaamheid van interventies wordt voor een fors deel bepaald door de wijze waarop deze in de (grillige) praktijk vorm krijgt. Het gaat dan om de duur van de interventie, de kwaliteit en gedrevenheid van de behandelaar en de effectieve implementatie. Ten slotte, effectieve strafrechtelijke interventies kosten geld. Alleen kwalitatieve, op basis van evidentie en intensieve benaderingen brengen wat op. Daarbij moet ook sprake zijn van een grote persoonlijke inzet bij de uitvoering van de interventie.