Inleiding en context
Goede morgen allemaal het is woensdagochtend 31 maart 2021. Een kwart van het jaar 2021 is inmiddels weer voorbij en het lijkt alsof de zomer zeer vroeg is begonnen. Geniet allemaal van deze mooie dag en daarom beginnen we met een klassiek ´zomerlied´: https://www.youtube.com/watch?v=wvUQcnfwUUM Tja, daar moet toch zelfs de grootste hypochonder vrolijk van worden. Vandaag een ´kennisparel´ over één van de vele vormen van criminaliteitspreventie: developmental crime prevention.
Eén van de strategieën om jeugddelinquentie te voorkomen is het implementeren van programma´s ter preventie van zogenaamde ontwikkelingscriminaliteit, ook wel levensloopcriminaliteit genoemd. Programma’s ter preventie van ontwikkelingscriminaliteit zijn erop gericht het potentieel van een individu om crimineel te vertonen en te worden te verlagen. De theorie achter dit soort programma´s is dat criminele en afwijkende activiteiten het resultaat zijn van ervaringen en leren in de eerste levensjaren. Deze programma’s leggen de nadruk op de factoren die er toe bijdragen dat individuen criminele handelingen plegen en om (vroegtijdig) interventies toe te passen om deze delinquente activiteiten te stoppen. Belangrijk hierbij is het identificeren van risico- en beschermende factoren die een rol spelen bij delinquentie.
Een risicofactor is elke variabele die de kans op later crimineel gedrag vergroot, terwijl een beschermende factor elke variabele is die later crimineel gedrag minimaliseert. De twee categorieën risicofactoren die de meeste aandacht krijgen in programma’s ter preventie van ontwikkelingscriminaliteit zijn individuele risicofactoren en risicofactoren op gezinsniveau. Voorbeelden van dit soort risicofactoren zijn respectievelijk lage intelligentie en prestatievermogen en onvoldoende ouderlijk toezicht. Zodra deze factoren zijn geïdentificeerd, worden programma’s erop gericht om de risicofactoren tegen te gaan en de beschermende factoren te versterken. Ter informatie, onderstaande dia´s geven een overzicht van risico- en beschermende factoren, ook te downloaden vanaf: https://www.researchgate.net/publication/327905558_What_works_and_what_does_not_Key_outcomes_from_a_systematic_inventory_of_360_meta-evaluations_with_a_special_emphasis_on_Preventing_Juvenile_Delinquency_and_Offender_Oriented_Criminal_Justice_Interven
Maar nu naar de bijgesloten ´kennisparel´ van vandaag, de auteur Ross Homel is één van de grote experts op het gebied developmental crime prevention.
Bron
Homel, Ross (March 2021). Developmental Crime Prevention in the Twenty-first Century: Generating Better Evidence Embedded in Large-scale Delivery Systems. Journal of Developmental and Life-Course Criminology, 25 March, pp. 1-14. https://link.springer.com/article/10.1007/s40865-021-00163-x
Samenvatting
In recent decades, a strong foundation for developmental crime prevention has been constructed by a small band of criminologists, including the authors in this special issue. However, the evidence base is incomplete and needs strengthening. Moreover, the “flagship programs” that largely constitute the evidence base simply establish “proof of concept” rather than providing evidence readily translatable into policies for sustainable, population-wide crime prevention. I propose the development of a research agenda for both type 1 translation (applying basic scientific research to the development and testing of new prevention initiatives) and type 2 translation (investigating the complex processes and systems through which evidence-based practices are adopted, implemented, and sustained on a large scale).
The agenda could include (a) experiments that integrate universal, selective, and indicated interventions; (b) study of the crime prevention effects of “services as usual” because routine services can be the pathway to scale; (c) research in partnership with practitioners and communities to construct risk and protective factor profiles to guide prevention planning, implementation, and evaluation; (d) type 1 research in areas where better evidence is needed; and (e) better integrating the timing of interventions with knowledge about the development of criminal propensity. I argue that type 2 translation could be viewed as the new frontier for developmental crime prevention, requiring a shift in focus from programs to systems and new research methodologies such as those developed in the CREATE Project, which has built electronic and human infrastructure to help bridge the gap between developmental prevention research and routine services.
We have much to celebrate in the field of developmental and life-course crime prevention, but there are no grounds for complacency. A comparatively small number of criminologists over the past 40 years, joined by colleagues in cognate disciplines, have established an impressive foundation for humane, evidence-based, data-driven strategies for the prevention of crime, violence, and substance abuse—strategies that now constitute a viable, cost-effective, and vastly superior alternative to the “get tough rhetoric” and “correctional quackery” that characterize the “mean season of crime control”.
Afsluitend
Ik gaf het inleidend al aan, de preventie van ontwikkelingscriminaliteit of levensloopcriminaliteit is één van de vele bestaande typen van criminaliteitspreventie. In dit geval spreken we van dadergerichte preventie. Maar criminaliteitspreventie kan ook slachtoffergericht en situationeel gericht worden toegepast: https://www.researchgate.net/publication/287994211_A_two-dimensional_typology_of_crime_prevention_projects_With_a_bibliography Hierbij kunnen maatregelen worden ingedeeld naar reikwijdte voor de doelgroep waarop de maatregel zich richt. Deze indeling is in de medische wereld gebruikelijk en onderscheidt drie groepen waarop preventie zich kan richten: de gehele populatie (primair of algemeen gericht), risicogroepen (secondair of risicogericht; groepen met een verhoogd risico), of betrokkenen (tertiair of probleemgericht; specifieke kerngroepen die vanuit criminologisch oogpunt zeer problematisch zijn). Betrekken we dit bijvoorbeeld op de huidige situatie (corona), dan is er sprake van een groot aantal preventieve maatregelen gericht op (vrijwel) de gehele bevolking; dit valt in het primaire stadium. Wanneer een deel van de inwoners (een risicogroep) een vaccin krijgt is sprake van secundaire preventie. Een voorbeeld van tertiaire preventie ten slotte, is het preventief laten testen van medewerkers van een zorginstelling, wanneer blijkt dat één of meer patiënten of medewerkers besmet zijn.
Kortom: criminaliteitspreventie is een basisvoorwaarde voor effectief justitieel beleid om criminaliteit in alle vormen en verschijnselen te reduceren. Een eenzijdige strafrechtelijke aanpak die door veel van de huidige politieke partijen wordt voorgestaan is net zo effectief als het verschuiven van de dekstoelen op de Titanic.
