Inleiding en context
De week is weer doormidden op deze woensdag 27 oktober 2021. Vandaag een nieuwe ‘’kennisparel’’ in jullie mailbox. Het betreft een systematic review over de rol van de politie om de sociale cohesie op buurtniveau te verbeteren. De term ‘’collective efficacy’’ wordt in de vakliteratuur gebruikt. Die sociale cohesie op buurtniveau is van groot belang om criminaliteitsproblemen en fenomenen onder controle te krijgen. Fysiek en sociaal verval van buurten is een belangrijke aanjager van crimineel gedrag. Die buurten worden gekenmerkt door een slechte staat van onderhoud, gebrek aan sociale cohesie, gebrek aan informele sociale controle, vervuiling, graffiti, openbare dronkenschap, onderlinge argwaan, gebrek aan vertrouwen in instituties. Dit zijn als het ware signalen dat in die buurten sprake is van een onvermogen om ook maar iets aan die criminaliteit bevorderende oorzaken te doen. Vanuit preventief oogpunt is het bevorderen van sociale cohesie op buurtniveau een effectief middel om buurtverval te voorkomen. Tegenwoordig is vooral de ‘’weerbaarheid’’ van buurten en inwoners in de mode bij de aanpak van georganiseerde misdaad.
In een buurt waar de sociale cohesie ontbreekt neemt de onrust en argwaan bij de bewoners toe. Het gevolg is dat mensen een sterk verlangen krijgen om te verhuizen. Echter, dit verhuisgedrag vindt je in eerste instantie bij gezinnen en de meer gegoede bewoners. Vaak worden deze plekken opgevuld door eenpersoonshuishoudens en mobiele, doch niet-buurtgebonden bewoners. Zij die niet de mogelijkheid hebben om te verhuizen, zoeken elders vrienden of isoleren zichzelf. De informele sociale controle neemt daardoor af, tegelijk met het gevoel van gemeenschappelijke verantwoordelijkheid. Het gevolg hiervan is dat participatie in bijvoorbeeld buurtorganisaties zeer gering is: dit is dan de voorbode van het ontstaan van verval van de organisatorische capaciteit van een buurt. Wat is de rol die de politie kan spelen om deze vervalspiraal tegen te gaan? Hoe kun je het vertrouwen krijgen van de buurtbewoners? Hoe kun je de legitimiteit en procedurele rechtvaardigheid vergroten? Allemaal vragen waarop in bijgesloten ‘’kennisparel’’ op basis van 39 geanalyseerde studies getracht wordt een antwoord te geven. Zie ook deze korte bijdrage voor een verklaring van het concept ´collective efficacy´: https://nij.ojp.gov/topics/articles/collective-efficacy-taking-action-improve-neighborhoods
Bron
Yesberg, Julia Anne & ben Bradford (July 2021). Policing and collective efficacy: A rapid evidence assessment. International Journal of Police Science & Management, vol. 23, no. 4, July, pp. 417-430. https://journals.sagepub.com/doi/full/10.1177/14613557211026938
Samenvatting
Decades of research have shown that neighbourhoods high in collective efficacy – a construct that relates to social ties among neighbours, combined with a willingness to intervene to solve local problems – experience fewer crime problems. When residents know and trust one another, and are motivated to take collective action, crime decreases. These findings have been replicated across different neighbourhoods, cities and countries. Furthermore, when collective efficacy is strong, it has been shown to mediate the relationship between concentrated disadvantage and crime. The positive effects of collective efficacy also extend to other outcomes, including substance abuse by adolescents, self-rated health and parental monitoring.
Policing is thought to be one antecedent of collective efficacy, but the mechanisms through which it is expected to facilitate and encourage collective efficacy are not well understood. We know that police activity and officer behaviour can have positive consequences for a range of citizen outcomes, including people’s propensities to cooperate with police, comply with the law and engage in other pro-prosocial behaviours. When people experience fair process at the hands of police, and view them as trustworthy, legitimate authorities, they are more likely to comply and cooperate with the structures and rules the institution represents. But despite a wealth of evidence linking police behaviour and activity to outcomes like cooperation and compliance, we know little about whether and how police activity might be linked to neighbourhood social processes such as collective efficacy. If police can develop strategies that facilitate collective efficacy, then this would go some way to helping neighbourhoods develop better defences against crime.
This article presents the findings from a rapid evidence assessment (REA) conducted to take stock of the empirical evidence base on policing and collective efficacy. We systematically searched the literature with the following question in mind: what does the evidence base tell us about the relationship between policing and collective efficacy? Given the limited research on this topic, our scope for this review was broad. We searched for and included in the REA any papers that assessed the relationship between a measure of policing and a measure of collective efficacy, even if this analysis was not the central point of the paper, or if the relationship assessed was in the opposite direction (i.e. if collective efficacy was used as an independent variable; for example, to predict police legitimacy).
The main objective of this article is to provide a narrative summary of the empirical research linking policing and collective efficacy and to provide guidance for future research and inquiry. We proceed by outlining the concept of collective efficacy and discussing some of the problems with its measurement, before describing the proposed theoretical mechanisms linking policing and collective efficacy. We then detail the search strategy for this REA, discuss the findings from the review and provide directions for future research.
Collective efficacy is a neighbourhood social process that has important benefits for crime prevention. Policing is thought to be one antecedent to collective efficacy, but the mechanisms by which police activity and officer behaviour are thought to foster collective efficacy are not well understood. This article presents findings from a rapid evidence assessment conducted to take stock of the empirical research on policing and collective efficacy. Thirty-nine studies were identified and examined. Overall, trust in police was the aspect of policing most consistently associated with collective efficacy. There was also some evidence that community policing activities, such as visibility and community engagement, predicted collective efficacy. Police legitimacy, on the other hand, was relatively unrelated to collective efficacy: a finding which suggests perceptions of police linked to the ‘action’ of individual officers may be more enabling of collective efficacy than perceptions of the policing institution as a whole. Implications and directions for future research are discussed.
Afsluitend
Sociale desorganisatie en slechte sociale controle en cohesie zijn vaak karakteristiek voor buurten waar lage inkomens, veel doorstroom, slecht functioneren van het gezin, een hoge allochtonendichtheid, argwaan ten opzichte van de politie kenmerkend zijn. De “angst voor criminaliteit” kan in deze buurten een heel andere betekenis hebben dan de algemene betekenis die aan het begrip wordt gegeven. Angst voor medebewoners, daders, en represailles binnen de buurt kunnen wel eens belangrijker indicatoren zijn voor problemen binnen de buurt dan de (directe) angst voor criminaliteit. Een belangrijk gegeven dat bijna nooit de aandacht heeft gekregen is het feit dat in buurten met een hoog criminaliteitsniveau vaak sprake is van een aanwezige daderpopulatie. Deze daders hebben ook buren, vrienden, en familie die binnen dezelfde buurt wonen. Slachtoffers zijn bijna verplicht om naast daders te wonen. De problemen zijn hier vaak dermate groot; het vermogen van de bewoners om hier wat aan te doen is vrijwel nihil. Hulp van buitenaf is dan geboden. Blijkens bijgesloten ´kennisparel´ kan de politie en rol spelen bij het bevorderen van sociale cohesie in buurten en daarmee buurtverval voorkomen.
Het is dus zaak om vanuit preventief oogpunt er voor te zorgen dat fysiek en sociaal verval in buurten zo veel als mogelijk wordt tegen gegaan. In Nederland zijn daar vele voorbeelden van te geven: snel verwijderen van graffiti, grootschalige renovatie, bewonersbemiddeling, schoon en heel opruimacties, toewijzingsbeleid bij huurders, selectieve bewonerssamenstelling, inrichtingseisen aan de gebouwde omgeving om criminaliteit en onrust te voorkomen. Ook het beleid gericht op de preventie van georganiseerde misdaad, en dan vooral de dadergerichte variant, kan veel leren van deze ervaringen en natuurlijk ook van bijgesloten ‘’kennisparel’’.
