Inleiding en context

´Niet of matig verspreide kennis is nutteloze kennis´. Goede morgen beste ´kennisparelontvangers´, het is vandaag donderdag 24 augustus 2023. Vandaag treffen jullie de 600^e kennisparelaan die ik sinds maart 2020 heb verzonden. Het is dus eigenlijk een ´jubileumparel´. Ik begin daarom met een feestelijk liedje van mijn favoriete band The Ramones: https://www.youtube.com/watch?v=Dfc-Yn43Qeg Waarom stuur ik deze ´kennisparels´ op het terrein van criminaliteit en rechtshandhaving ook alweer? Het antwoord is vrij simpel. Naar mijn mening heeft er de afgelopen decennia een accumulatie van kennis op dit terrein plaats gevonden. Wat ik ook weet is dat de bekendheid en het  gebruik van al die beschikbare en gratis kennis zeer beperkt is, zowel in beleid als praktijk. Er is sprake van ondergebruik van beschikbare kennis. En dat is jammer want kennis is in feite brandstof voor effectief beleid. Daarom dus de ´kennisparels´ om het gebruik van kennis te stimuleren.

Het is daarom mijn bescheiden ambitie om via het versturen van de ´kennisparels´ het gebruik van die beschikbare kennis op het terrein van criminaliteit en rechtshandhaving te stimuleren. Inmiddels verstuur ik drie keer per week zo´n ´kennisparel´ aan zo´n 1700 individuen en organisaties. De ontvangers komen zowel uit de praktijk als het beleid. Van gemeenteambtenaren tot professoren criminologie, van reclasseringsmedewerkers tot commerciële onderzoekbureaus en van wijkagenten tot personen werkzaam in de ´strafrechtketen´. Kortom het bereik binnen verschillende doelgroepen is divers. Uiteraard gaat het om een veelheid van onderwerpen die niet altijd voor alle ontvangers van de ´kennisparels´ relevant zullen zijn. Doe daarom aan ´cherry picking´, verwijder wat irrelevant is en lees vooral wat relevant is.

Al die 600 ´kennisparels´ zijn trouwens te downloaden vanaf deze site: https://prohic.nl/de-parels-van-jaap-de-waard/ Daar tref je ze allemaal chronologisch aan gratis voor niks. Maar nu naar de 600^e ´kennisparel´ en die gaat over het falen van beleid met betrekking tot strafrechtelijke interventies en programma´s. Dat is weer eens wat anders dan succesvol of veelbelovend beleid. Bijgesloten ´kennisparel´ richt zich op vele mislukkingen in het strafrechtbeleid en het daaraan gekoppelde onderzoek. Hoe kostbaar die mislukkingen ook mogen zijn, ze hebben het potentieel om ons veel te leren en ze negeren is op eigen risico. Van fouten kun je leren en ook van mislukt en ineffectief beleid. Het is dan wel noodzakelijk dat er valide evaluaties beschikbaar zijn van die mislukkingen. En die zijn schaars te noemen.

Op 13 maart jl. verstuurde ik deze ´kennisparel´ over mislukt beleid rond het Actieplan Wapens en jongeren: https://prohic.nl/2023/03/13/529-13-maart-2023-plan-en-procesevaluatie-actieplan-wapens-en-jongeren529/ Ondanks de tegenvallende resultaten en zelfs negatieve averechtse effecten die zijn gemeten valt er veel van te leren. Het is prima dat dergelijke initiatieven van een grondige evaluatie worden voorzien, daar mag het ministerie van Justitie & Veiligheid ook wel eens een compliment voor krijgen. Het is namelijk heel simpel, zonder evaluatie geen (beleid)innovatie. In feite is dit een prima beschrijving van een deels mislukt actieplan. Daarmee kan het beleid, in dit geval wapenbezit onder jongeren, zijn voordeel doen door dat beleid aan te passen op basis van de uitkomsten van die evaluatie.

Naar mijn mening zijn beschrijvingen van niet geslaagde interventies en maatregelen net zo veel waard als beschrijvingen van geslaagde projecten. Misschien zijn ze nog wel meer waardevol. Goed uitgevoerde projecten die falen in termen van verwachte effecten, maar bijdragen aan kennis omtrent de redenen van dit falen dienen te worden beloond als successen.

Ten slotte nog een huishoudelijke mededeling. Dit is voorlopig de laatste ´kennisparel´ die in jullie mailbox valt. Ik ga eind volgende week richting Colmar en de Piëmont om vakantie te vieren. De eerstvolgende ´kennisparel´ valt op dinsdag 19 september a.s. in jullie mailbox.

Bron

Decker, Scott H. (August 2023). Failure. Criminology & Public Policy, 10 August, pp. 1-18. https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/1745-9133.12627

Samenvatting

This essay focuses on many failures in criminal justice policy and research. Costly though they may be, failures have the potential to teach us a good deal, and we ignore them at our own peril. There is a broader literature on failure in Sociology and attention to “after-action reports” and “Sentinel” events such as natural disasters, failures in technology, and other events (planned and unplanned that have latent consequences, often disastrous ones). In the broader sociological literature, Perrow identifies Normal Accidents (1984) in large part as a consequence of technological advances.³ Such technological advances encounter many failures in the paths leading to their development. Physical scientists expect and plan for such failures, and much is learned from them. Such an approach belies a commitment to experimentation, something that is a more explicit focus among health and plant sciences.⁴ Failure is so widespread that there is a museum dedicated to failures, https://museumoffailure.com/.

In this era of “best practices” and “evidence-based programming” in criminal justice, we rarely hear about the modal outcome of programs and practices: Failure. Either there is not enough evidence (something went wrong in data collection or measurement, effect sizes are too small to detect) to support a conclusion about the impact of a program, the program was not implemented with sufficient fidelity to its design, or we fail to reject the null hypothesis of no difference between treatment and control groups. Such findings are often the victims of the hollow click of the “delete” icon. Rarely do we learn why programs or interventions failed. The reasons for failure may fall into several categories, including (but not limited to) implementation shortcomings, lack of sustainability, bad measurement, or problem–intervention match. And yet, these interventions, policies, and programs are important to understand and publicize, lest we blindly repeat work that has already produced an outcome with no effect or made things worse.

There are multiple kinds of failure. In criminology, we think of failure as the inability to produce a change in behaviour, such as reducing crime or victimization. Other examples include the drug prevention program that fails to produce reductions in drug use (but may have other benefits such as increased employment, stable housing, or strong family relationships); the delinquency program that is not associated with reductions in the seriousness or frequency of delinquent behaviour; and the violence reduction program that fails to produce changes in the incidence of assaults or homicides. These are all outcome failures and are the primary focus of this essay. But there are other kinds of failure, though some may be linked to failures in outcome. Implementation failure is a common concern in program evaluation as many programs are not implemented with full fidelity to the program model or not implemented in sufficient levels of the program, or both.

An additional type of failure is failure to innovate or continuing to do the same thing, absent support for that “thing,” whether it is a program, policy, or broader strategy. And in those rare instances when an intervention actually produces the desired outcomes, failure to sustain becomes an issue. It is also important to respond to failure. After all, the goal of innovation is to improve current practice, not to simply “study” it. Studying failure means formulating a plan that builds on the knowledge gained from evaluations of innovations.

Afsluitend

In de medische wereld wordt de term Primum non nocere, gebruikt, richt geen schade aan met medische interventies. Oftewel, de medicijn / kuur richt meer schade aan dan de ziekte zelf (cure is worse than the disease). De kans dat de interventie schade aanricht is dus groter dan dat deze genezing met zich meebrengt. Ook bij het toepassen van strafrechtelijke interventies zou dit een fundamenteel principe moeten zijn: richt geen schade aan. Bijgesloten 600^e kennisparel toont aan dat dergelijke schade voorkomen kan worden wanneer we leren van beschrijvingen van mislukt strafrechtelijk beleid.

Het veelal met de mond beleden beleid van evidence based policy binnen het ministerie van Justitie & Veiligheid, de toepassing in de (beleid)praktijk blijkt vaak weerbarstig te zijn, moet dus rekening houden met interventies en programma´s die meer kwaad aanrichten dan dat ze goed doen. Investeringen in dergelijke programma´s zijn misinvesteringen en zijn veelal ingegeven door onderbuikgevoelens, ze moeten toch werken. Het is zaak om dergelijke interventies te defunden, geen geld en subsidies meer aan besteden dus. Misschien ook eens goed om in Nederland te inventariseren of dergelijke niet werkzame interventies en programma´s in de praktijk worden toegepast. Al is het alleen al om zowel financiële schade als persoonlijke schade te voorkomen.

OK, met deze bijdrage over mislukt strafrechtelijk beleid sluit ik af tot 19 september a.s. Dan treffen jullie weer een verse ´kennisparel´ aan in jullie mailbox. Ik ga er nog even mee door want de reacties zijn overwegend positief of opbouwend kritisch. Ik wens jullie alle goeds voor de komende tijd en tot 19 september a.s. Ik hoop jullie alle 1700 weer in goede gezondheid digitaal van kennis op het terrein van criminaliteit en rechtshandhaving te voorzien.